17e dag

Vandaag van 20 km voor Bastogne naar Stoumont gefietst. Totaal 110 km, door de Ardennen. Ging erg goed. Ik trakteer mijzelf nu op een luxe hotel in Stoumont. Maastricht is voor morgen binnen handbereik (fietsbereik). Nog 85 km en 3 colletjes.
Ik heb nu met praktisch onderzoek vastgesteld: diegene die afstappen in de Ardennen zijn watjes. Uitdagend? Ja. Sportief? Ja. Te zwaar? Wel nee. Onmogelijk? Ja, voor watjes.
Ik denk dat de 1.600 km die ik nu gedaan heb een redelijke aanloop waren voor deze heuveltjes. Maar van St. Jean Pied de Port tot Nevers was het 2 keer zoveel, 2 keer zo lang en 2 keer zo steile bergen als de Ardennen.
Gisteren op de camping samen gegeten met o.a. Karin. Ik denk net met pensioen, zo’n 67, zo’n keurige dame, was op weg naar een vriendin in Nevers. Was totaal onvoorbereid op de fiets gestapt (electrisch), zonder “hoe ga ik het doen”, zonder goede spullen, zonder handige app’s, etc. Ze stond met haar oren te klapperen van mijn verhaal. Zij staat om 10:00 op, rijdt om een uur of 11:00 weg en hoopt op eten en een slaapplek om een uur of 16:00. In 1 week al 2 keer met moeite een onderkomen gevonden. En ze gaat richting het zuiden, voor minstens 2 dagen (in haar tempo 3) het totaal lege Noord-Frankrijk in. Een iets ander type dan de José van gisteren, met haar pepperspray, honden afweer kastje en tent waar zij haar damesfiets in kan zetten (om niet te opzichtig “dame alleen” te zijn).
Gerard, een andere campinggast, met hond en vrouw een rondje Ardenne en Eifel aan het doen, wil wel even naar mijn band kijken. Hij is onderhouds-medewerker bij Esso in Rotterdam. Na 1 uur zit hij onder het vet en is mijn band nog steeds niet in de velg gevallen. Dank je Gerard, maar laat nu maar, ik kom wel thuis, ga nu je handen maar wassen voor het eten.
Nu in een mooi appartement van een hotel in Stoumont met een ongelooflijk uitzicht (zie foto).
Wat overigens een absoluut waardeloos onderdeel is van de Ardenne zijn de gaten in de wegen, de slechte bewegwijzering en de knetterende motoren. Vooral aan de laatste kan ik mij mateloos aan ergeren.
Vanmiddag een mini-dorpje doorgereden waar ik denk dat Maria haar stafje ooit heeft gezwaaid (zie foto). Wat een poespas.
Mijn schouder? Ik dacht: het gaat zo goed, ik ben er eigenlijk wel vanaf. Rijd ik geconcentreerd een lange 8% heuvel op, komt er een tractor tegemoet, rijdt er een regiobusje achter mij (dat ik niet wist) en die toetert met zo’n claxon als een oude postbus in de bergen. Ik schrik mij rot en zet al mijn spieren schrap. Keching zegt mijn schouder en ik heb weer mega last. Maar na 1/2 uur was de pijn weer weg. Het gaat dus wel beter maar is nog niet over.
Mijn knie doet het overigens verbluffend goed (ik ga niet zeggen dat het over is, dat is de goden verzoeken, en ik ga mijn muntjes niet op Maria inzetten).
Oh ja, en “onze” oudste doctor dochter heeft een baan in Leiden, Nijmegen, Rotterdam en Amsterdam. Afrikastudies. Gaaf hè. Reden voor een taartje morgen bij de eerste de beste patisserie. Raad eens wie haar Rosalie-exit gaat regelen?